کد مطلب:48147 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » قرآن

آية 181 سوره آلعمران، به كار ناپسند چه افرادي اشاره ميكند؟

1. آيه شريفه، با آيات پيش از خود مرتبط بوده، در مجموع به برانگيختن و تشويق مردم به جهاد در راه خدا، به وسيلة اموال و جانهايشان اشاره دارد. از سوي ديگر، از آنان ميخواهد تا از سستي و تنبلي و بُخل و مالدوستي دست برداشته، و گفتار يهود كه ميگويند خداوند فقير و ما بينيازيم، آنان را فريب ندهد; چرا كه آنان مسائل را به مسلمانان، وارونه جلوه ميدهند و آيات رسالت را تكذيب ميكنند و آن چه متعهد شده بودند بيان كنند، كتمان مينمايند.( تفسيرالميزان،علامهطباطبايي،(ره)،ج،ص،مؤسسه اعلمي.)

2. با توجه به آنچه بيان شد، آيه شريفه دربارة توبيخ و سرزنش يهود نازل شده است. ابنعبّاس ميگويد: پيامبر9، نامهاي به يهود بنيقينقاع نوشت و آنها را به انجام نماز و پرداخت زكات و دادن قرضالحسنه به خداوند (كه منظور انفاق در راه خدا بوده، براي تحريك عواطف از چنين تعبيري ـ استفاده شده است)، دعوت نمود. فرستاده پيامبر، به خانهاي كه مركز تدريس مذهبي يهوديان بود و بيتالمدارس نام داشت، وارد شد و نامه را به دست فخاص دانشمند بزرگ يهود داد او پس از مطالعة نامه، با لحن استهزاآميزي گفت: اگر سخنان شما راست باشد، بايد گفت خدا فقير است و ما غني و بينياز; زيرا اگر او فقير نبود، از ما قرض نميخواست (اشاره به آية شريفة: مَن ذَا الَّذي يُقرِضُ اللّهَ قَرضـًا حَسَنـًا فَيُضـَعِفَهُ لَهُ ولَهُ اَجرٌ كَريم;(حديد،11) افزون بر آن حضرت محمّد9 معتقد است، خدا شما را از رباخواري نهي كرده است، در حالي كه خود او در برابر انفاقها به شما وعدة ربا و فروني ميدهد، (اشاره به آيه شريفة: يَمحَقُ اللّهُ الرِّبوَا ويُربِي الصَّدَقـَتِ واللّهُ لايُحِبُّ كُلَّ كَفّارٍ اَثيم;(بقره،276) هر چند، فخاص، بعدها، اين كه چنين سخناني را گفته باشد، انكار نموده، ولي آيه شريفه در همين زمان; يعني انكار وي، نازل شد; از اين رو، در آغاز آيه شريفه آمده است:خداوند، سخن كفرآميز يهود را كه ميگفتند: خداوند فقير است و ما غني هستيم، شنيد، يعني اگر در برابر مردم آن را انكار كنند، در پيشگاه خداوند كه همة سخنان را ميشنود، انكارپذير نيست; به همين دليل، انكار آنها بيهوده است. آنگاه ادامه ميدهد:سنكتب ما قالوا; نه تنها سخنان آنها را ميشنويم ; بلكه همه آنها را مينويسيم.( تفسيرنمونه،آيتاللهمكارمشيرازيو ديگران،ج،ص 193ـ195، دارالكتب الاسلاميه. ) منظور از نوشتن، حفظ و نگهداري و يا نوشتن در نامة اعمال آنان است و در هر صورت، نتيجه يكي است.( تفسيرالميزان،علامهطباطبايي(ره)،همان، ص. )